the owners

Vergeet-me-huisje

Beneden op het land, achter bijna tegen de bosrand aanStaat een onbestemd gebouwtje. Vroeger deed het dienst als opslag voor varkensvoer. De varkensstal die erbij stond is reeds afgebroken en verdwenen. Het huisje staat er nog enigszins verloren op het grote terrein. We besteedden er nooit veel aandacht aan. Gebruikten het als ruimte om de meest afgedankte troep te bergen. Vaak als we hier waren kwamen we er helemaal niet, zelfs niet in de buurt. Hoogstens om de bramen erom heen een beetje in toom te houden.
En nu is het ineens middelpunt van de aandacht geworden: Bij aankomst meteen kijken of het er nog staat en of het wel te zien is. Alles is behoorlijk dichtgegroeid, het gras staat wel een meter hoog. De helling achter het kippenhok is niet gemakkelijk begaanbaar. Het duurt een week voor de boer het terrein komt maaien en dan kunnen we het graanhuisje weer betreden. Inspecteren van dichtbij hoe het eruit ziet. Gaat de deur nog wel open, kan het kleine luikje nog wel dicht. En ja vanbinnen volop ouwe zooi die nog weg moet. Kale autobanden worden op de grens van het land gelegd. Oude planken en een deur van de varkensstal worden naar boven gesleept naar de houtvoorraad. Een vergane vuurplaats mag naar de schroot. En dan nog een paar vreselijk onhandelbare rollen gaas moeten goed geborgen. Restant van de brand, waardoor er nog resten verkoolde palen tussen zitten. Niet te hanteren, maar met veel geweld en weerbarstigheid lukt het ons de zaak veilig achter het kippenhok te bergen. Daar zitten we even zwetend op een stoeltje bij te komen van de klus met uitzicht op het vergeet-me-huisje: ineens een heel andere blik! Wat een klein, maar fier gebouwtje, dapper op dat grote terrein. Gelukkig een paar mooie olijven in de buurt om het wat geborgenheid te geven. Ooit diende het als graanopslag, wat gaat er nu van komen? Binnen is het voor het eerst kaal, nog niet schoon, maar niet onaangenaam om in te zijn. Overdag warmt het lekker op door de zon, in de avond is het zo nog enkele uren aangenaam warm binnen. Aan de muur zijn nog wat resten van gemetselde coconnetjes van een metselbij of -wesp te vinden. Een mooi patroon van huisjes naast elkaar. We laten het nu voor wat het is. Komende 6 maanden is hier een Artist In Residence project en komen er achtereenvolgens 6 kunstenaars zich uitleven op dit vergeet-me-huisje, een naam die nu al niet meer past..

Tonneke van Oss 25-05 Murganheira

CASA MADRUGADA 

In April 2006 we purchased a farmhouse on a large parcel of land with many outbuildings spread out over the property. We thought it was an attractive location especially since it was close to a store and a pub .

 The property is somewhat hilly and has spots and outcroppings which provide surprising vistas. Over the years most of the structures have had some work done. There was a pigsty on a lower level at the back which was lost in the fire of 2017 . We had big plans for it , but in the end we don’t miss it. What is left is a small granary, the “celeirinho”. It’s looking a little forlorn but brave . It will now become a source of inspiration for a number of artists. From the start we’ve had the idea to provide space for artists to work in ; plenty of room, quiet, nice weather to be outdoors and nature nearby. We’ve often had guests who naturally (?) started to create .  A few years ago we made all the provisions to let a group of sculptors start working here. It hasn’t happened (yet) , but the stands (?) , stones and chisels are ready to go.

About us, Lucré and Tonneke, known over there as Dona Lucretia and Dona Antonia. We have been a couple for many years, have known each other since we were students in Nijmegen. Lucré anthropologist and Tonneke psychiatrist in the end . Avid travellers, almost  always to Africa , where we , independent of each other ,also did our internships. Lucré in Senegal , Tonneke in Ghana . To us travelling meant especially being among the people and taste daily  life in a new location. It provided us with many rich experiences.

We were introduced to Portugal through a friend who moved there. We had had some fantasies about a place in Africa, Tanzania, but it would have been too remote . And so we settled in Murganheira in the Beiras. It’s a hilly agricultural area not far from the mountains and not far from the sea. Many small villages, plots of land with olive trees and vineyards. Forests with eucalyptus trees, partially destroyed by the fire, but also regenerating surprisingly fast. Small rivers in the area where you can swim and canoe .

In spite of our limited proficiency in Portuguese, we soon felt welcomed in our small village. It feels like home and the locals are happy when we’re there. We’re always excited when we turn onto our street and can look out over the countryside from our veranda.

Such wealth! And that’s our home….